Gdyby dziś wezwano mnie „do tablicy” powiedziałabym tej przestraszonej, małej dziewczynce w sobie:

 że intuicja jest dla niej ważniejsza, niż wiedza

 że nie musi się bać trudnych doświadczeń, bo one zbudowały jej moc i sprawiły, że miejsce zranienia stało się miejscem misji

 że ludzie przychodzą i odchodzą i nie trzeba „na siłę” ich zatrzymywać, że w końcu zostaną tylko Ci, którzy zostać chcą i nie musi być ich dużo

 że przyjaźń się czuje, a miłość buduje codziennym działaniem, czasem opartym na wyrzeczeniach

 że najcenniejszą inwestycją są umiejętności

 że jeśli potrzebuje pomocy, to powinna powiedzieć to głośno

 że większość jej zmartwień i czarnych scenariuszy nigdy się nie spełni, że są tylko wymysłem jej głowy

 że warto uporządkować wartości i się ich trzymać

 że lepiej doceniać to, co się ma, niż przeceniać braki

 że kiedy biją jej brawo, to jest ryzyko, że kroczy nie swoją drogą

 i, że jak zacznie działać „po swojemu”, odsłaniając swoją autentyczność, to napotka opór

 i, że życie „ma smak” tylko wówczas, kiedy weźmie za nie odpowiedzialność i będzie żyć najlepiej jak potrafi z tym, co ma, co jest jej udziałem „TU i TERAZ”.